خبر

بحث در مورد استفاده از اتصال دهنده برق بسیاری دارد ، در واقع کاربر می تواند اتصال برق را به مدل نرم افزاری موجود اضافه کند ، که برای اتصال نگرانی های تجاری و نگرانی های متقابل استفاده می شود ، به دلیل معناشناسی AOP ، قسمت کانکتور وابسته به نگرانی های تجاری است ، قسمت مربوط به Crosscutting مربوط به اتصال برق است.

سپس ، در اطراف کانکتور ، کاربر می تواند یک سری انتخاب شده را بسازد ، بدون اینکه به صورت دستی وارد هرگونه محتوا شود ، می تواند نگرانی های تجاری ، نحوه قطعات اتصال و نگرانی های متقاطع مشخص شده باشد (این مرحله با تعیین اطلاعات متقابل AOP است ، و اطلاعات ذخیره شده در کانکتور برای دستیابی ، این بخش اطلاعات صادراتی امکان پذیر است).

همچنین استدلال می شود که برای اجازه انتقال صاف بین طراحی و اجرای و پشتیبانی از طراحی معماری سطح پایین ، ابزارهای مدل سازی جنبه ای مبتنی بر پیوند باید از یک چارچوب کد پشتیبانی کنند که به طور خودکار تکنیک های مختلف اجرای AOP را از مدل طراحی ایجاد می کند. به توسعه دهنده اجازه می دهد تا روی ساخت مدل تمرکز کند در حالی که ابزار مدل سازی کد را به صورت خودکار تولید می کند. تولید کد باعث افزایش بهره وری توسعه دهنده می شود و خطاها را کاهش می دهد. از جلوگیری از ناسازگاری بین طراحی و اجرای. طراح می تواند AO را با ایده شی گرا طراحی کند و توسعه دهنده می تواند برنامه نویسی بعدی را مطابق با چارچوب کد تولید شده انجام دهد.

همچنین پیشنهاد شده است که اتصالات برای پشتیبانی از مدل سازی ابعاد گرا ، حفظ جدایی نگرانی ها در اوایل چرخه زندگی نرم افزار برای پرداختن به مشخصات نگرانی های متقاطع در سطح معماری معرفی شده اند. یکی از دلایل اصلی معرفی اتصالات ارائه استاندارد ارائه استاندارد بود پشتیبانی ابزار توسعه. راه حل های مبتنی بر UML برای افزودن اتصالات قابل قبول تر است. اتصال دهنده ها یک شناسه ساده و قدرتمند برای مدل سازی جنبه ای هستند. اما به منظور کاهش خطاها در مدل های نقشه برداری به کد ، و ارائه پشتیبانی از طراحی معماری اساسی ، تولید خودکار چارچوب های کد AOP نیز مورد نیاز است.

بنابراین ، به طور کلی ، رویکردهای مدل سازی جنبه ای مبتنی بر پیوند می توانند به صورت شفاف در مرحله طراحی تحلیلی نرم افزار معرفی شوند و می توانند نوشتن بعدی کد AOP را برای دستیابی به ارتباط یکپارچه بین طراحی و کد راهنمایی کنند.